Hogere watergift in bataatteelt levert hogere opbrengst op

maandag 30 december 2024

Print

Afgelopen seizoen lag een proef aan om te onderzoeken hoe verschillende irrigatiestrategieën de opbrengst van bataat beïnvloeden. Als gevolg van het natte seizoen kon slechts een beperkt onderscheid gemaakt worden in totale watergift. Desondanks werd toch gevonden dat grotere watergiften samengaan met hogere opbrengsten.

Irrigatiestrategieën: sensoren, streefwaarden en grootte van gift

Allereerst werd irrigatie gebaseerd op twee verschillende sensoren: TEROS10 en Watermark. Die eerste meet het bodemvochtgehalte, wat informatie geeft over de aanwezige hoeveelheid water in de bodem. De Watermark sensor meet de waterpotentiaal, wat een maat is voor de mate waarin de bodem het aanwezige water vasthoudt en dus voor de moeite die de wortels ervaren om water op te nemen.

Om op basis van die sensoren te bepalen wanneer irrigatie nodig was, werd gebruik gemaakt van twee verschillende kritische drempels om te onderzoeken welke het meest geschikt is voor ons klimaat. Er werd enerzijds beregend volgens streefwaarde pF2.7 en anderzijds volgens streefwaarde 50% waterbergend vermogen. Deze drempels werden al in verschillende onderzoeken gebruikt. Die eerste grens komt binnen de proef overeen met een bodemvochtgehalte van 20,6 m³/m³, de tweede met een bodemvochtgehalte van 18,2 m³/m³. Bij irrigatie vanaf 50% waterbergend vermogen ervaart de bataat dus iets meer droogtestress.

Ook de grootte van de gift bij een gelijke totale watergift werd gevarieerd. Bij kleine giften werd vijf keer per week geïrrigeerd, bij grote giften twee keer.

Tenslotte werd ook een object met beperkte watergift waarin na startgift geen extra water meer werd gegeven, en een object beregend volgens telersgevoel meegenomen in de proefopzet.

In alle objecten werd bij start het vochtgehalte in de ruggen op veldcapaciteit gehouden door middel van twee beperkte giften van 5 L/m², om een goede start te verzekeren.

Meer irrigatie geeft hogere opbrengsten

Als gevolg van het natte seizoen, bleef het onderscheid in totale watergift beperkt. Desondanks werden toch verschillen gevonden in opbrengst. Over het algemeen was de uiteindelijke opbrengst het hoogst voor de objecten waarin meer werd beregend.

Beregening volgens de metingen van de Watermark sensoren en op basis van de pF2.7-streefwaarde (in totaal 45,80 L/m²) en beregening volgens telersgevoel (in totaal 45 L/m²) gaven de hoogste opbrengsten, met netto gewichten van respectievelijk 46 ton/ha en 45 ton/ha. Een significant lagere opbrengst (41 ton/ha) werd bekomen in het object waarin werd beregend in regelmatige kleine giften op basis van TEROS10-sensoren bij streefwaarde pF2.7 (in totaal 22 L/m²). Dezelfde totale gift gegeven in grotere en minder frequente giften gaf aanleiding tot een hogere opbrengst (44 ton/ha). Hoewel niet statistisch significant lijkt dit verschil aan te geven dat opsplitsing van irrigatie in frequentere, kleinere giften geen meerwaarde biedt.

De Watermark sensoren geven dus sneller aan dat het te droog wordt dan TEROS10 sensoren. De resulterende grotere totale watergift leidt tot hogere opbrengsten.

Op basis van de streefwaarde 50% waterbergend vermogen en de TEROS10-metingen was geen bijkomende beregening na start nodig. Naast de startgift werd net als bij het object met beperkte beregening in dit object dus niet meer beregend. Beide objecten gaven logischerwijze aanleiding tot gelijkaardige opbrengsten, met 42 ton/ha voor beregening op basis van 50% waterbergend vermogen en 41 ton/ha voor beperkte watergift.

Volgend jaar wordt deze proef herhaald om het effect van deze irrigatiestrategieën onder andere omstandigheden te onderzoeken.